தன்னை வணங்காதவர்களை சாமி கண்ணைக் குத்திவிடுமா!

 இந்தப் பதிவிற்குச் செல்லும் முன் நாம் சில நல்ல உள்ளங்களுக்கு நன்றி சொல்லக் கடமைப் பட்டிருக்கிறோம்.  முதற்க்கண் Dr. பழனி கந்தசாமி ஐயா அவர்கள், [சாமியின் மன அலைகள்]. 

 Dr. பழனி கந்தசாமி Ph.D ஐயா அவர்கள்
[சாமியின் மன அலைகள்.] 

ஐயாவின் கடவுள் இருக்கிறாரா? இல்லையா? பதிவிற்கு நாம் எழுதிய பின்னூட்டத்தை, அது பதிவின் கருத்துக்கு சற்று மாறுபட்டதாக இருப்பினும்  ஆமோதிக்கிறேன் என்று பெருந்தன்மையோடு ஏற்றுக் கொண்டதோடு நில்லாமல் அதையே தனிப்பதிவாகவும் வெளியிட்டு நம்மை சிறப்பித்தார்கள். [சுட்டி] இந்தப் பதிவைப் படித்த நண்பர் மதுரைத் தமிழனும், [அவர்கள் உண்மைகள்]  தனது வலைப்பூவில் நமது பின்னூட்டத்தை தனிப்பதிவாக வெளியிட்டிருக்கிறார்.  [சுட்டி]

மேற்கண்ட இரண்டு நல்ல உள்ளங்களுக்கும் நமது நன்றியைச் சமர்ப்பிக்கிறோம்.  இவர்கள் இருவரும் கலக்கல் முன்னணிப் பதிவர்கள், ஒரு சாமானியனின் வார்த்தைக்கு இவ்வளவு முக்கியத்துவம் கொடுத்திருக்கும் இவர்கள் பெருந்தன்மைக்கு ஒரு சல்யூட்!!

நிகழ் காலத்தில் சிவா

பதிவு போடுவது எப்படி என்று சொல்லிக் கொடுத்து எல்லா டெக்னிகல் சப்போர்ட்டும் மனமுவந்து வழங்கி வரும், நிகழ் காலத்தில் சிவா!! தங்களுக்கும் எனது நன்றிகள்!!

தற்போது பதிவிற்குச் செல்வோம்.  மேற்கண்ட பதிவுகளில் சில அன்பர்கள் சில கேள்விகளை  எழுப்பியுள்ளார்கள்.  அவற்றை இங்கு தருகிறோம்.

[கடவுளை] எதற்கு வணங்க வேண்டும்? வணங்காவிட்டால் சாமி கண்ணைக் குத்திவிடுமா!

பதில்: நிச்சயம் குத்தாது!! எப்படி?  அப்படிக் குத்துவதாக இருந்தால் முதலில் இந்தக் கேள்வியைக்  கேட்டவரை அது  குத்தியிருக்க வேண்டும். அவ்வாறு நடக்கவில்லை, அவர் பிளாக் படிக்கிறார், பின்னூட்டம் போடுகிறார், கண்கள் நன்றாகத்தான் இருக்கின்றன, எனவே சாமி கண்ணைக் குத்தாது என்பது உறுதியாகத் தெரிகிறது.  அப்படியானால் கடவுளை எதற்காக ஒருத்தர் வணங்கவேண்டும்?

இந்தக் கேள்விக்குப் பதில், இறைவனிடம் எந்த வகையில் நாம் தொடர்பு படுத்தப் பட்டிருக்கிறோம் என்பதில் இருக்கிறது.  அதைப் புரிந்து கொண்டால் இதையும் புரிந்துகொள்வோம். சரி, இறைவனுக்கும் நமக்கும் உள்ள தொடர்பு தான் என்ன? வாழ்க்கையில் உள்ள கேள்விகள் அத்தனைக்கும் பதில் தரும் கண்ணனின் கீதையில் இதற்கும் பதில் உள்ளது.   

உலகமெனும் சிறையில் உள்ள உயிர்கள் அத்தனையும் என்றென்றும் எனது பகுதியான அங்கங்களே.  சிறை வாழ்க்கையில் இருப்பதால் மனம் உள்ளிட்ட ஆறு புலன்களோடு வாழ்க்கைப் போராட்டத்தில் அலைக்களிக்கப் படுகிறார்கள். பகவத் கீதை[15.7]

பகவத் கீதை[15.7] பதத்தில், தனக்கும்  ஜீவன்களுக்கும் உள்ள தொடர்பை ஸ்ரீகிருஷ்ணர் மமைவாம்சோ என்று கூறுகிறார்.  ஜீவன்கள் எக்காலமும் தன்னில் பகுதியான அங்கங்களே [Parts and parcels] என்கிறார். இதில் மமைவாம்சோ என்பதன் பொருள் என்ன? அவ்வளவு எளிதாக ஒரே வார்த்தையில் இதை விளக்குவது கடினம். இதை இரண்டு உதாரணங்கள் மூலம் புரிந்துகொள்ளலாம். 

உடல் உறுப்புகள் அனைத்தும் வயிற்றுக்காக உழைத்தால் மட்டுமே தங்கள் நலனைக் காத்துக் கொள்ள முடியும்.

1. நமது உடலில் வயிறு இருக்கிறது, கைகள், கால்கள், கண்கள் என பல உறுப்புகள் இருக்கின்றன.  மற்ற உறுப்புகள் அனைத்தும் வயிற்றுக்காக பாடுபட வேண்டும், உழைக்க வேண்டும்.  வயிற்றுக்கு சேவை செய்வதன் மூலம் உறுப்புகளுக்கும் போஷாக்கு போய்ச் சேருகிறது.   ஆக, தாங்கள் நலமுடன் இருக்க வேண்டுமானால் உறுப்புகள் வயிற்றுக்கு சேவை செய்ய வேண்டும்.  அவ்வாறு இல்லாமல் தன்னிச்சையாக தங்கள் உழைப்பால் வந்த உணவை தானே உண்ணலாம் என உறுப்புகள் செயல்பட்டால், அவற்றால் உண்ணவும் முடியாது, அவற்றுக்குரிய ஆற்றலும், போஷாக்கும் கிடைக்காது, சோர்வடைந்தும் போகும்.  சுவையான ரசகுல்லாவில் அரைமணி நேரம் வேண்டுமானாலும் கையை வைத்திருக்கலாம் ஆனால் அதை கைகள் சுவைக்க முடியாது, அதை எடுத்து வயிற்றுக்கு கொடுப்பதன் மூலமே தங்கள் நலனை அவை பேணிக் காத்துக் கொள்ள முடியும்.

2. அடுத்து, ஒரு பெரிய இயந்திரம் இருப்பதாக வைத்துக் கொள்வோம். அதில் பல பகுதிகள் இருக்கக் கூடும். அவை ஒவ்வொன்றும் அந்த இயந்திரத்தின் பகுதிகளாக இருந்து அவற்றின் பணியைச் செய்யும்போது தான் அவற்றுக்கு மதிப்பு.  அதிலிருந்து கலண்டு  வீதியில் விழுந்து கிடக்குமானால் எதற்கும் பிரயோஜனப் படாது, அதற்க்கு மதிப்பே இல்லை.  [மேலும் எளிமையாகச் சொல்ல வேண்டுமானால், நம் தலைமுடி தலையில் இருக்கும் வரை உலகிலேயே அதற்க்குண்டான மதிப்பை வேறு எதற்கும் கொடுக்க மாட்டோம், அதே சமயம் அது தலையில் இருந்து விழுந்துவிட்டால் அதைவிட கேவலமான ஒன்று வேறு எதுவுமே இருக்காது!!  எதுவும் அது இருக்குமிடத்தில் இருந்தால் தான் மதிப்பு, இடம் மாறினால் அதன் வேல்யூ போய்விடும்.]

எதுவும் இருக்குமிடத்தில் இருந்தால் தான் மதிப்பு!!

மேற்சொன்ன இரண்டு உதாரணங்களையும் சேர்த்தால்  நமக்கும் இறைவனுக்கும் உள்ள  தொடர்பை  புரிந்து கொள்ளலாம்.  அடிப்படையில் இறைவன் எஜமானன், நாம் அவருடைய சேவகர்கள், அதுதான் நம்முடைய உண்மையான நிரந்தரமான, மாற்றவே இயலாத  ஸ்வரூபம் [Constitutional position], எப்படி உடல் உறுப்புகள் வயிற்றுக்கு சேவை செய்வதன் மூலம் தாங்களும் தானாகவே திருப்தியடைகின்றனவோ, அதே மாதிரி நமக்கு மகிழ்ச்சி அந்த இறைவனுக்கு சேவை செய்வதில் மட்டுமே கிடைக்கும். இறைவனிடமிருந்து தனித்து வந்து விட்டால் நமக்கு மதிப்பே இல்லை.  இந்த இரண்டும் சேர்ந்த நிலைதான் ஆங்கிலத்தில்  [Parts and parcels] என்று கூறப்படும் மமைவாம்சோ என்ற உறவாகும். இறைவனுக்கும், ஜீவன்களுக்கும் ஆரம்பமும் முடிவும் கிடையாதாகையால், இந்த உறவுக்கும் ஆதியும் அந்தமும் இல்லை.  மேற்ச்சொன்ன உதாரணத்தில் ஒரு சிறிய திருத்தம், வயிற்றுக்கு உணவளிக்கவில்லை என்றால் உறுப்புகள் வயிறு இரண்டும் சேர்ந்து வாடும், ஆனால் இறைவனுக்கு சேவை சாதிக்கவில்லை என்றால் இழப்பு நமக்கு மட்டுமே. மேலும் முடி கீழே விழுந்த பின்னர் அதற்கும் நமக்குமுள்ள உறவு அந்து போகும், ஆனால் இறைவனுக்கும் நமக்குமுள்ள உறவு ஒருக்காலும் அந்து போகாது.  அது நிரந்தரம்.

பக்தன் பகவானுக்கு சேவகனா, இல்லை பகவான் பக்தனுக்கு சேவகனா?

இந்த மாதிரி, "எதற்காக அவனை நான் வணங்க வேண்டும்" என்ற கேள்விகள் அன்பர்கள் மனதில் ஏன் எழுகிறது?  இங்கே நாம் பார்த்தவரை, எஜமானன் எல்லா சுகத்தையும் அனுபவிப்பான் அதற்க்கு அடிமை கஷ்டப் படுவான்.   உழைப்பவன் வேலைக்காரன், நோகாமல்   நொங்கு சாப்பிடுபவன் முதலாளி. அவர்கள் இங்கு உள்ள இந்த மாதிரியான ஆண்டான், அடிமை உறவைப் பார்த்து பார்த்து, வெறுத்துப் போனதால்தான், இறைவனின் அதிகாரத்தையும் ஏற்க மறுக்கிறார்கள். அப்படியானால், இறைவனும் இங்குள்ளவர்களைப் போலவே அடுத்தவர் உழைப்பை பிழிந்து, அந்த ஜூஸில் சுகம் காண்பவனா?  இல்லவே இல்லை.  இங்கே சிலர் தங்கள் வேலைக்காரர்களை கொத்தடிமைகளாக வைத்திருப்பார்கள், சிலர் ஓரளவுக்கு வசதியாக வைத்திருப்பார்கள், அனால் தனக்கு நிகராக தன்னுடைய வேலைக்காரர்களை நடத்துபவர்கள் இருப்பார்களா?  ஆனால் இறைவன் அதற்கும் மேல், பக்தனுக்கு பங்களாவை கொடுத்து விட்டு அவன் வாட்ச் மேனாகக் காவல் இருப்பான்.  அர்ஜுனனுக்கு தேர்ச் சாரதியாக மகாபாரத யுத்தத்தில் ஸ்ரீ கிருஷ்ணர் இருந்ததே  இதற்கு சாட்சி.  எங்கே தேர் போகவேண்டும் என்று உத்தவுக்கேற்ப்ப தேரை ஓட்ட வேண்டும்.  எந்தப் பக்கம் போக வேண்டுமென்பதை  தேரில் உள்ள வீரன் சாரதியின் இடுப்புக்கு அருகே காலால் இடித்து சமிக்சை செய்ய வேண்டும். யோசித்துப் பாருங்கள் மகாபாரதப் போர் முழுவதும் அவன் இவ்வாறு ஸ்ரீ கிருஷ்ணரை உதைத்திருக்கிறான். சண்டையின் நடுவே குதிரைகளுக்கு தண்ணீர் குடிக்க வைத்தல், அவற்றை குளிர்ந்த நீரால் கழுவுதல் போன்றவற்றையும் சாரதியே செய்ய வேண்டும்.  இது அத்தனையும் ஸ்ரீ கிருஷ்ணர் தனது பக்தனுக்காக ஏற்றுக் கொள்கிறார். இதில் யார் எஜமான், யார் வேலைக்காரன்?!!

இங்கு இன்னொரு முக்கியமான விஷயம்,  இறைவன் இந்த பிரபஞ்சத்தையே படைத்தவன், அவனுக்கு நாம் செலுத்தும் வணக்கமும், சாதிக்கும் சேவைகளும் அவனுக்கு பெரிய பொருட்டே அல்ல.  சொல்லப் போனால் இந்த தேகமே நம்முடையதல்ல, இங்குள்ள பொருட்கள் எதுவும் நம்முடையதல்ல.  ஏனெனில் நம் தேகத்தில் உள்ள வஸ்துக்கள் உட்பட அத்தனையும் நாம் பிறப்பதற்கு முன்னரும், நாம் செத்ததற்கு அப்புறமும் இருக்கவே செய்கின்றன, ஒரு தூசியைக் கூட எவரும் உருவாக்கவில்லை, எல்லாவற்றையும் பயன்படுத்துகிறோம் அவ்வளவே.   

கங்கையில் இருந்து கையளவு நீரை எடுத்து கங்கைக்கே செலுத்துவதால் கங்கைக்கு என்ன லாபம்?  ஆயினும் அச்செயலால் வழிபடுபவரின் பக்தி மேம்படுகிறது!!

சூரியனை வழிபடும் போது காட்டப் படும் தீபத்தின் ஒளியை நம்பியா ஆதவன் இருக்கிறான்?!!

 

சூரியனுக்கு திருவிளக்கு காண்பித்து ஆரத்தி செய்வதைப் போலவும் கங்கையில் இருந்து ஒரு கை நீரை அள்ளி கங்கைக்கே அர்ப்பணித்து கங்கையை வணங்குவது போலவும் நாம் இறைவனுக்கு வணக்கத்தையும் சேவையையும் தருகிறோம்.  இறைவனுக்கு கொடுக்க நம்முடையது இவற்றில் எதுவும் இல்லை.  ஆகையால் இவற்றின் மூலம் உண்மையில் இறைவன் எதிர் பார்ப்பது தான் என்ன?  அன்பு.......அன்பு........அன்பு...........  ஒன்று மட்டுமே.  நாம் இறைவனிடமிருந்து முகத்தை வேறுபக்கம் திருப்பி கொண்டு விட்டோம், என்னைத் திரும்பிப் பார், என் மீது அன்பு செலுத்து என்று நம் அன்புக்காக இறைவன் ஏங்குகிறான்.  

உன் மனதில் எந்நேரமும் என்னையே நினைத்திரு, என் பக்தனாக ஆகு, உன் வந்தனங்களை எனக்கு சமர்ப்பி, என்னை வழிபடு, இங்ஙனம்  என் சிந்தனையிலேயே முற்றிலும் மூழ்கி இருக்கையில் நிச்சயம் என்னை வந்தடைவாய். ப.கீ-9.34

தன்னை வணங்காதவர்களை சாமி என்ன செய்யும்?  அது ஒன்றும் செய்யாது,  அவர்களுடைய கர்மங்களுக்கேற்ப்ப வாழ்வில் சுக துக்கமும், மீண்டும் மீண்டும் எல்லையில்லா பிறப்பும் இறப்பும் நிகழ்ந்து கொண்டே இருக்கும்.  இறைவன் பிறப்பித்த விதிகளின் படி தீர்ப்புகள் வழங்கப் பட்டுக் கொண்டே இருக்கும், அந்த டிபார்ட்மெண்டே வேற அதில் இறைவன் தலையிடுவதே இல்லை!!  சரி அப்படியே இருந்து விடலாமா? வாடகை வீட்டை எத்தனை தடைவதான் மாற்றுவது, நமக்கென்று நிரந்தரமான சொந்த வீடு இருந்தால் தேவலைன்னுதானே எல்லோரும் அதிக பொருட் செலவில் அதை வாங்குகிறோம்?   அப்படியே வீட்டை மாற்றிக் கொண்டே இருந்தாலும் மனத் திருப்தி கிடைக்குமா? ஒரு மீனை தண்ணீரில் இருந்து தரையில் தூக்கிப் போட்டுவிட்டு, அதற்க்கு கார், பங்களா, செல்பேசி, ஐ-போன், தங்கம், வைரம், கோகோ கோலா என எதைக் கொடுத்தாலும் அது அவற்றில் திருப்தியடையாது.  இதெல்லாம் எதுவும் எனக்கு வேண்டாம் என்னை என்னுடைய இடமான தண்ணீரில் கொண்டுபோய் விடுங்கள் அது போதும் என்றுதான் சொல்லும். நமக்கும் அதே நிலைதான், வணங்காதவர்கள், வாழ்வில் எத்தனை சொத்து சேர்த்தாலும் மகிழ்ச்சி மாத்திரம் மிஸ் ஆகிறதே என்று கடைசி வரை தேடிக் கொண்டே இருப்பார்கள்.    மீன் தண்ணீரைத் தேடுவது போல, நாம் இறைவனின் அன்பைத் தேடுகிறோம், அது கிடைக்காதவரை எது கிடைத்தாலும் நமது துன்பத்தை, தவிப்பை அவை எதுவும் போக்காது.  

இந்தப் பதிவுக்கு ஓட்டுப் போட்டு என்னை ஊக்கப் படுத்த இங்கே சொடுக்கவும்.