மனைவியை டி... போட்டு அழைக்கும் உரிமை இக்கால கணவனுக்கு உண்டா?

சென்ற வாரம் அந்தமான் சென்றிருந்தோம். [அந்தமான் டூர் -part 1.] சென்ற இடங்களில் எல்லாம் அழகழகான இளம் ஜோடிகளை நிறைய பார்க்க முடிந்தது.  அவர்களில் பசங்களை பார்க்கும்போது மட்டும், என் மனக்கண் முன்னால் அத்தனை பேரும் கழுத்தில் மாலை போட்டுக் கொண்ட ஆடுகளாகவே தெரிந்தார்கள்.  "எலி தானாவே போயி பொறியில தலையை விடுமாம்" என்ற பழமொழிதான் ஞாபகம் வந்தது.  திருமணமாகி ஹனிமூன் வந்திருந்த சில ஜோடிகளில் பெண்கள் கழுத்தில் புதிய மஞ்சள் கயிறுகளைப் பார்க்க முடிந்தது, அவ்வாறு ஒன்றிரண்டைத் தவிர மற்றதெல்லாம் காதலர்களாகத் தான் இருக்க வேண்டும் [அது அத்தனையும் கல்யாணத்தில போயி முடியுமாங்கிறது ஆண்டவனுக்குத்தான் வெளிச்சம்!!].  இவங்க எல்லாம் எப்படி அப்பா அம்மாவுக்கு டிமிக்கி குடுத்துட்டு ஒரு வாரம் இங்கே வர முடியுது என்று என் வீட்டுக்காரியிடம் வியந்தேன்.  அதற்க்கு அவள், இவங்க எல்லாம் கல்யாணம் செய்தவங்களாத்தான் இருப்பாங்க, அவங்க முறையில் தாலியோ மெட்டியோ இல்லாமல் இருக்கலாம், மேலும் கல்யாணம் பண்ணாத ஒருத்திக்கு டூர் போக லட்சக்கணக்கில் எவனாச்சும் செலவு பண்ணிக்கிட்டு இருப்பானா என்று கிடிக்கிப் பிடி [?!!] போட்டாள்.  அப்புறம் நான் ஒரு உடைக்க முடியாத ஒரு லாஜிக்கை எடுத்துப் போட்டேன், அவளே அசந்து போயிட்டா.  அடியேய்,  அவங்க எல்லோரையும் நல்லா கவனி, பையனுங்க முகத்தைப்  பாரு, ரொம்ப சந்தோஷமா இருக்கானுவ, அந்த பொண்ணுங்களப் பாரு, கொஞ்சி கொஞ்சி பசங்க கிட்ட பேசிகிட்டு இருக்காங்க,  கல்யாணம் ஆயிருந்தா இது இரண்டுமே சாத்தியமே இல்லையேடின்னேன்!!   இதைக் கேட்டதும் என்னை முறைத்துப் பார்த்தாள், பெண்களை மட்டம் தட்டலைன்னா  உங்களுக்குத்தான் தூக்கமே வரதே என்று பற்களை நர நரவென்று கடித்தாள்....  புறவென்ன நாம அந்த இடத்தில இருப்போமா........ எஸ்கேப்..........

கல்யாணம் பண்ணும்வரை, மானே தேனே, பொன் மானே என்பவன் அதற்க்கப்புறம் அடியே அவளே..... அடியே இவளே..... என்று அழைக்கும் நிலைக்குத் தள்ளப் படுகிறான்.  ஆனால் எல்லோராலும் இப்படி உரிமையாய், அதுவும் இந்த காலத்தில் அழைக்க முடியாது என்பது  எனக்கு ரொம்ப நாளாய் தெரியாது.  ஒருமுறை எங்கள் சொந்த ஊருக்குச் சென்று விட்டு இரயிலில் பெங்களூர் திரும்பிக் கொண்டிருந்தோம்.  எங்களுக்கு எதிர்த்த இருக்கைகளில் கைக்குழந்தையுடன் ஒரு இளம்பெண்ணும் அவரது கணவனும் வந்தமர்ந்தனர்.  இருவருமே நன்கு படித்தவர்கள் போல இருந்தனர், கணவர் நிச்சயம் மென்பொருள் துறையில் கைநிறைய சம்பாதிப்பவராக இருக்க வேண்டும்.  திருமணமாகி இரண்டு வருடம் ஆகியிருக்கலாம்.  அவர்களை அனுப்ப வந்த பெண்ணின் தந்தை பையனை தனியாக கூப்பிட்டு ஏதோ சீரியசாக பேசிக்கொண்டிருந்து விட்டு வண்டி புறப்படும்போது விடை பெற்றார்.

வண்டி பெங்களூரை நோக்கி விரைந்து கொண்டிருந்தது.  நமக்கு இரத்த அழுத்தம் குறைவு.  அதனால நம்ம வீட்டு பாஸ், நம்மை ரொம்ப நேரம்  சாந்தமா இருக்க விடுவதில்லை.  ஏதாவது ஒரு மேட்டரை கிளப்பி BP யை எகிற வச்சிடுவார்.  கணவன் உடல் நலத்தின் மேல் அவ்வளவு அக்கரை.  அன்றைக்கும் அதே தான் நடந்தது.  வழக்கம் போலவே நம்மை ஏதோ ஒன்றுக்கு சீண்ட கோபம் நமக்கு எகிற, இது வீடு அல்ல என்பதையும் மறந்து அடியேய் அவளே ..... இவளே...........  சும்மா இருடி........  என்று டி ..... டி ..... என்று பல டி .....போட்டு விட்டேன்.  இது அடுத்தடுத்து இரண்டு முறை நடந்தது.  ஆனாலும், எதிரே ஒரு டீசன்டான ஃ பேமிலி உட்கார்ந்திருக்காங்க, அவங்க ரெண்டு பேரும் நம்மை பத்தி என்ன நினைச்சிருப்பாங்க அப்படின்னு நினைக்கும்போது மனசு கஷ்டமாயிடிச்சு.  அந்தப் பையனும் தனது மனைவியின் காதில் ஏதோ சொல்லிக் கொண்டே வந்தார்.  நம்மைத்தான் ஏதோ கேவலமா சொல்றார் போல, சே........  கொஞ்சம் வாயைக் கட்டுப் படுத்தியிருக்கலாம்னு  என்று நொந்து கொண்டே வந்தேன். 

கொஞ்ச நேரம் கழித்து, எதிர் சீட்டு பையன் எழுந்து போய் கதவோரம் நின்று கொண்டு வெளியே வேடிக்கை பார்த்த வண்ணம் வந்து கொண்டிருந்தார்.  என் குழந்தைகள் போட்ட கும்மாளத்தால் தொல்லை தாங்க முடியாமல் சற்றே நிம்மதியாய் இருக்கலாம் என்று  என் வீட்டு பாஸ் எதிரே இருந்த  அந்த பெண்ணிடம் போய் உட்கார்ந்தாள்.  ரொம்ப நேரம் இருவரும் சிரித்து பேசிக் கொண்டே வந்தனர்.  அப்படியே நமக்கும் கொஞ்சம் நிம்மதியானது.  பெங்களூர் வந்ததும் அவரிடம் விடை பெற்றார் பாஸ்.  அப்புறம் வீட்டுக்கு வந்ததும், என்ன பேசினீர்கள் என்று கேட்டேன்.  தலை சுற்றியது!!

அந்த பெண் திருமணம் ஆன பின்னர் குழந்தை வயிற்றில் எட்டாவது மாதம் ஆன சமயமாம்.  ஒரு நாள் ஏதோ கோபத்தில் ஒரே ஒரு தடவை என்னடி ...  என்று டி  போட்டு இந்தப் பெண்ணை அழைத்து விட்டாராம்.  உடனே இந்தப் பெண்ணுக்கு கோபம் பொத்துக் கொண்டு வந்து விட்டதாம்.  நான் என்ன கைநாட்டா?  நானும் படிச்சவ, என்னை போயி இந்த மனுஷன் எப்படி டி .......  போட்டு கூப்பிடலாம், இனியும் உன்கூட வாழ மாட்டேன் என்று என்று கோபித்துக்கொண்டு தந்தை வீட்டுக்குச் சென்று விட்டாராம்.   பிரசவம் முடிந்து ஐந்தாறு மாதம் ஆன பின்னரும் கூட கணவன் மேல் இருந்த கோபம் தனியவில்லையாம்.  அவரும் விடாமல் யார் யாரையோ வைத்து சமாதானம் செய்து, இனி அப்படியெல்லாம் அழைக்க மாட்டேன் என்று உறுதி கொடுத்த பின்னர், "இன்னொரு தடவை அப்படி கூப்பிட்டே, செத்தேடா மவனே" என்ற கண்டிஷனோடு கணவன் வீட்டிற்குத் திரும்பிக் கொண்டிருந்தாராம்.

வழியில் நான் டி ....... போட்டு கூப்பிடுவதைப் பார்த்ததும், அதை மனைவியிடம் சொல்லி பார்த்தாயா, அவர் கூப்பிடும்போது அவர் மனைவி என்ன கோபித்துக் கொண்டுவிட்டாரா, உனக்கு மட்டும் என்ன பொறுத்துக் கொள்ள முடியாதா?  ஒன்றுமில்லாததை பெரிசு பண்ணி ஊரைக் கூட்டி பஞ்சாயத்து வச்சி  என் மானத்தை வாங்கிட்டியே [டி ...  போடவில்லை!!] என்று சொல்லி, நீயும் அவங்களைப் பார்த்து புருஷன் கிட்ட எப்படி நடந்துக்கணும்னு கத்துக்க என்றாராம்.  இதையெல்லாம் பொறுமையாய்க் கேட்ட என் வீட்டு பாஸ்,  கணவன் மனைவிக்குள்ள இதெல்லாம் சகஜம்,  நான் கூட பி.இ . கம்பியூட்டர் சயன்ஸ் தான், இந்த மனுஷன் கிட்ட மாட்டிக்கிட்டேன், இவர் பேசுவதற்க்கெல்லாம்  பொறுத்து தான் போறேன், இதெல்லாம் சின்னச் சின்ன விஷயங்கள், பெரிது படுத்தாமல் அட்ஜஸ்ட் பண்ணி போங்க, என்று அறிவுறுத்தினாராம்.

அந்த நேரம் வரை மானம் போச்சே என்று குற்ற உணர்வில் துடித்துக் கொண்டிருந்த நான், சற்றே நிம்மதியானேன்.  வீட்டுக்கு வீடு வாசற்படி!!

"அது சரி உங்க வீட்டு பாஸ் உங்களை என்னென்னவெல்லாம் போட்டு கூப்பிடுவாறு?"  அப்படின்னு நீங்க கேட்கிறீங்கன்னு எனக்குப் புரியுது.  பாஸ்,  உங்களுக்கு ஒன்னே ஒன்னு மட்டும் நினைவு படுத்த ஆசைப் படுறேன்,  அது "ஐயம் யுவர் பெஸ்ட் ஃ பிரண்டு" என்பது மட்டும் தான், அத மறந்திடாதீங்க.  என் மானம் மரியாதை உங்களது மாதிரி, அதை மட்டும் ஞாபகம் வச்சிக்கோங்க!!